Als klein kind was ik niet echt gezegend met een fijne motoriek. Ik was al 3 jaar voordat ik kon lopen. Voordat ik zelfstandig fietste had ik al 11 kaarsjes uitgeblazen.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik mij als kind hiervoor schaamde. Dat verhulde ik zoveel mogelijk. Tot en met groep 6 heb ik volgehouden dat mijn fiets bij de fietsenmaker stond. Als iemand zei “Lennart kan niet fietsen!” werd ik heel boos. No way dat ik zou toegeven dat ik niet kon fietsen!
Nu kan ik er met een glimlach aan terugdenken. Maar als kind heb ik er alles aan gedaan om maar niet door de mand te vallen. Iedereen kon fietsen, behalve ik. Dat voelde kwetsbaar. Kwetsbaar in de betekenis van zwak, anders zijn dan anderen.
Kwetsbaarheid heb ik het grootste gedeelte van mijn leven als zwakte gezien. Vooral met een grote mond wapende ik mij tegen kwetsbaarheid. Met vallen en opstaan heb ik geleerd dat er juist kracht in kwetsbaarheid zit. Dat ik niet persé een grote mond nodig heb om gezien te worden. Kwetsbaarheid gaat namelijk ook over echtheid. En die echtheid draagt weer bij aan meer verbinding, aan fijnere relaties. En ook al vind ik het nog regelmatig spannend, het kost mij minder energie dan wanneer ik me juist groter / anders voordoe dan wie ik ben.
De afgelopen maanden heb ik diverse teamtrainingen mogen geven met als onderwerp ‘de kracht van kwetsbaarheid’. Elke keer is het weer prachtig om te zien wanneer mensen voorzichtig een stukje van hun bepantsering laten zakken en meer hun ware ik te laten zien. De echtheid in contact neemt toe, onderling begrip groeit. De onderlinge band binnen het team wordt sterker.
Wellicht is dit ook iets voor bij jou op kantoor of binnen jouw team.
Klik voor meer informatie hier of neem contact met mij op.
Ps. Een foto als kind op een fietsje heb ik niet. Mijn tractortje en ik waren jaren onafscheidelijk. Daar zijn gelukkig nog wel foto’s van 😉
